به‌طوری‌که به قول اهل داستان عارف تیپیکال، باید این‌چنین ویژگی‌هایی داشته باشد. در واقعیت نیز بیشتر عرفا از اهالی حوزه‌های علمیه بوده‌اند و عمرشان را در راه درس دین گذرانده‌اند. همچنین احتمالا در سن پیری به این مقام رسیده‌اند. عرفان خلاصی خاصی می‌خواهد و رهایی روح را می‌طلبد. مستی جوانی احتمالا این فرصت را به آدم ندهد، باوجود استعداد بیشتری که در قلب جوانان هست. این قضیه تا به آنجا می‌رسد که حتی مرحوم امام خمینی در توصیه به دخترشان از جوانی خود گله می‌کنند و البته حسرت ایشان این است که چرا جوانی را در پای کتاب «اسفار اربعه» مرحوم ملاصدرا گذرانده و به‌جای الفاظ و علوم، به معانی و مفاهیم نپرداخته! بگذریم که اسفار، از امهات کتب حکمت اسلامی است و علاوه بر آن، مایه‌های عرفانی غیرقابل‌انکار دارد؛ همچون خود فلسفه ملاصدرا. القصه ما همه از انسان عارف تصویر واحدی در ذهن داریم که برای مثال، شبیه به مرحوم حضرت آیت‌الله بهجت رضوان‌الله علیه است.
رونمایی از یک یادمان در دانشگاه
به همین منظور اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران
